หนูน้อยวัยไม่เกิน 5 ขวบกำลังก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มเข้าปาก ผมคงไม่อยากไปรบกวนสมาธิของเธอมาก เพราะรู้ว่าเธอกำลังหิว สมาธิของเธอทั้งหมดอยู่ที่ถ้วยข้าวต้ม ในขณะที่ลุงป้าน้าอาผู้ร่วมอพยพพายุปาบึกนั่งอมยิ้มมองเธอและมองผมแอบถ่ายเธอ ผมเดินถอยออกมาห่างๆ แล้วรีบใช้เทเลกดชัตเตอร์รัวๆ กลัวเธอจะเห็น หรือกลัวเธอจะกินเสร็จเสียก่อน มันมี 2 กรณีคือข้าวต้มอร่อยมาก หรือไม่เธอก็หิวมาก
ประมาณ 2 ทุ่มกว่าๆ ได้รับโทรศัพท์จากเจ๊โจ้สิงห์อรฉัตรว่าจะเอาน้ำไปให้ที่ศูนย์อพยพโรงเรียนท่านครจะไปด้วยมั๊ย คงไม่ต้องลังเลอะไรมากเพราะหยุดงานทุกอย่างไว้หมดแล้ว (ขี้เกียจพอดี) ก็เลยรีบร่วมเดินทางไปกับสิงห์อรฉัตรและกู้ภัยนคร
โรงเรียนท่านครอยู่ไม่ไกลจากแยกคูขวางมากนัก เราเดินทางแป๊บเดียวก็ถึงที่หมาย ผู้นำท้องถิ่นและครูโรงเรียนท่านครทำหน้าที่ดูแลชาวบ้านที่เดือดร้อน กำลังแจกข้าวต้มรอบค่ำ โดยชาวบ้านที่นี่จะมาจากบริเวณปากนครซึ่งเป็นชายฝั่งทะเลที่ไม่ห่างจากแหลมตะลุมพุกมากนัก(ในทางทะเล)
ทีมงานกู้ภัยนครช่วยกันขนน้ำขึ้นไปเก็บบนชั้น 2 ส่วนผมทำหน้าที่เก็บภาพไปฝากคนไกลที่ไม่สามารถเดินทางกลับบ้านได้ เผื่อได้เห็นญาติพี่น้องจะได้คลายความกังวลได้บ้าง
บรรยากาศหลากหลายเกิดขึ้นที่ศูนย์อพยพแห่งนี้ ผู้ป่วยติดเตียงหลายรายนั่งเศร้าภายใต้การดูแลของญาติๆ คนชรานอนห่มผ้าพยายามข่มตาหลับแต่ก็คงไม่มีท่านใดหลับลงได้ วัยรุ่นหลายคนตั้งหน้าตั้งตาแชทหรือเล่นเกมส์ ส่วนเด็กเล็กก็วิ่งเล่นจับกันสนุกสนาน เด็กอ่อนก็อยู่ในตักแม่ที่คอยป้อนข้าว ที่นี่มีเกือบทุกเพศทุกวัยที่ต้องอยู่ร่วมกันอย่างน้อยก็ 2 คืน
สนับสนุนการรีวิวเมืองนครโดย
– บ.สิงห์อรฉัตร จำกัด
– บ้านน้ำสิงห์
– คุณนนทิวรรธน์ นนทภักดิ์
– สภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวจังหวัดนครศรีธรรมราช
– 34action
– Boog bar
– Telemax
